تأليفاتفصلنامه مطالعات مدیریت شهریمجلاتمقالات
فصلنامه مطالعات مدیریت شهری شماره ۳۲
فصلنامه مطالعات مدیریت شهری شماره 32 زمستان 1396
فهرست مقالات در فصلنامه مطالعات مدیریت شهری شماره ۳۲
۱- کاربرد مدل بلوغ قابلیت یکپارچه CMMI در سازمانهای مدیریت شهری و تعیین سطح توانایی زنجیره تامین کالا و خدمت با استفاده از روش ارزیابی SCAMPI | بهاره مظاهری کلهرودی؛ رامین نصیری
۲- ارزیابی معیارهای موفقیت آمیز مشارکت عمومی-خصوصی در توسعه شهر شیراز | علی مریدیان؛ ناصر یارمحمدیان؛ رضا نصراصفهانی
۳- تحلیل الگوی مدیریت شهری ایران (ساختار، عملکرد و راهبرد) | فرضعلی سالاری سردری؛ اکبر کیانی
۴- تحلیل الزامات نهادی جهت تحقق برنامهریزی ارتباطی در تهران | مریم مخبری؛ پروین پرتوی
۵- تحلیل نابرابریهای بین نواحی شهری بر اساس شاخصهای اجتماعی، اقتصادی و کالبدی با استفاده از مدلهای کمی و آمار فضایی (نمونه موردی: شهر مهاباد) | مصطفی میرآبادی؛ ازیتا رجبی؛ مسعود مهدوی حاجیلویی
۶- بررسی مولفههای تاب آوری شهری با تاکید بر سوانح طبیعی (زلزله)(نمونه موردی منطقه ۱۶ تهران) | هانیه توکلی؛ احمد خادم الحسینی؛ ایرج خسروی حاجی وند
۷- تحلیل جایگاه شهرهای جدید در نظام فضایی کلانشهر تهران | حسین علیپور؛ نوبخت سبحانی
مقاله ۱ فصلنامه مطالعات مدیریت شهری شماره ۳۲
کاربرد مدل بلوغ قابلیت یکپارچه CMMI در سازمانهای مدیریت شهری و تعیین سطح توانایی زنجیره تامین کالا و خدمت با استفاده از روش ارزیابی SCAMPI | بهاره مظاهری کلهرودی؛ رامین نصیری
مقدمه و هدف پژوهش: مقاله حاضر با هدف ارتقا فرایند و بهبود گردش فعالیتهای مالی و بر اساس یافته ها و نتایج یک بررسی میدانی از منطقه ۱۰ شهرداری تهران تهیه شده است. باتوجه به آنکه بهبود فرایندها سبب افزایش مواردی مانند سرعت پاسخگویی به مشتری، افزایش کارایی، مدیریت بهینه منابع میشود و به همین دلیل سبب بهبود مدیریت شهری میگردد و همچنین از آنجا که CMMI چارچوبی است که تمرکز اصلی اش بر بهبود فرایندها است بنابراین گزینه مناسبی جهت ارتقای گردش فعالیتها به ویژه در حوزه مالی شهرداری ها میباشد
روش پژوهش: نوع تحقیق کاربردی توسعه ای بوده است و روش جمع آوری اطلاعات بر مبنای تحقیقات کتابخانه ای و نیز میدانی با استفاده از پرسشنامه به روش دلفی بوده و به جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار minitab استفاده شده است
یافتهها:. در این مقاله با توجه به ارزیابی صورت گرفته از طریق روش اسکمپی از بین معیارهای منتخب سطح دو و سه قابلیت، این نتیجه حاصل گشت که ۵ ناحیه فرایند ارزیابی شده بیشترین تاثیر را در گردش فرایند مالی داشته و سازمان بر اساس سطوح توانایی CMMI در سطح قابلیت یک قراردارد.
نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاکی از آن است که ارزیابی اسکمپی و اولویتبندی اقدامات بهبود و پیادهسازی فعالیتهای عام و خاص چارچوب بلوغ قابلیت یکپارچه و راهکارهای آن که سبب ارتقا به یک سطح بالاتر میگردد منجر به بهبود مدیریت منابع، بهبود چرخه حیات و کنترل بهتر بر زمانبندی درسازمان های مدیریت شهری میشود.
روش پژوهش: نوع تحقیق کاربردی توسعه ای بوده است و روش جمع آوری اطلاعات بر مبنای تحقیقات کتابخانه ای و نیز میدانی با استفاده از پرسشنامه به روش دلفی بوده و به جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار minitab استفاده شده است
یافتهها:. در این مقاله با توجه به ارزیابی صورت گرفته از طریق روش اسکمپی از بین معیارهای منتخب سطح دو و سه قابلیت، این نتیجه حاصل گشت که ۵ ناحیه فرایند ارزیابی شده بیشترین تاثیر را در گردش فرایند مالی داشته و سازمان بر اساس سطوح توانایی CMMI در سطح قابلیت یک قراردارد.
نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاکی از آن است که ارزیابی اسکمپی و اولویتبندی اقدامات بهبود و پیادهسازی فعالیتهای عام و خاص چارچوب بلوغ قابلیت یکپارچه و راهکارهای آن که سبب ارتقا به یک سطح بالاتر میگردد منجر به بهبود مدیریت منابع، بهبود چرخه حیات و کنترل بهتر بر زمانبندی درسازمان های مدیریت شهری میشود.
مقاله ۲ فصلنامه مطالعات مدیریت شهری شماره ۳۲
ارزیابی معیارهای موفقیت آمیز مشارکت عمومی-خصوصی در توسعه شهر شیراز | علی مریدیان؛ ناصر یارمحمدیان؛ رضا نصراصفهانی
مقدمه و هدف پژوهش: نیازهای جدید شهری و توسعه شهرها، دولتهای مرکزی را با کمبود منابع مالی جهت تأمین خدمات شهری مواجه کرده است. این موضوع بهویژه در زمینه تأمین مالی پروژههای شهری از دید بخش خصوصی و بخش عمومی و بهطور خاص، شهرداریها جذابیت و اهمیت خاصی پیداکرده است. هدف اصلی این تحقیق این است که درک اینکه چه میزان شهرداری های ایران آماده و مایل به استفاده از PPP در پروژه های توسعه شهری هستند و میزان آگاهی آنها از چگونگی اجرای آنها، که ممکن است بر موفقیت پیاده سازی تاثیر بگذارد در پروژه میباشد.
روش پژوهش: این تحقیق به منظور شناسایی معیارها و فرصتها برای پیاده سازی موفق PPP در توسعه شهری طراحی شده است. روش انجام کار به صورت پرسشنامه ای و انجام مصاحبه با خبرگان و سرمایه گذارانی بوده که با روش مشارکت عمومی-خصوصی در پروژه های شهری سرمایه گذاری کردند و همچنین، پیمانکارانِ عمرانیِ شهرداری که تمایل به شرکت در پروژه هایppp داشته اند. بر اساس روش کوکران، حجم نمونه گیری ۱۰۴ نمونه برآورد گردید.
نتایج پژوهش: نتایج، با توجه به آزمون تطابق کندال و آزمون فریدمن، گویای آن است که از میان عوامل آمادگی سازمانها برای قوانین و مقرارات بالاترین رتبه را در موفقیت آمیز بودن پروژه های توسعه شهری داشته اند. تدوین راهنماها و منابع اطلاعاتی در این زمینه یکی از اقدامات مؤثر برای ظرفیتسازی و رفع ابهامات و سوءتفاهمهای احتمالی در مورد مشارکت عمومی- خصوصی است.
روش پژوهش: این تحقیق به منظور شناسایی معیارها و فرصتها برای پیاده سازی موفق PPP در توسعه شهری طراحی شده است. روش انجام کار به صورت پرسشنامه ای و انجام مصاحبه با خبرگان و سرمایه گذارانی بوده که با روش مشارکت عمومی-خصوصی در پروژه های شهری سرمایه گذاری کردند و همچنین، پیمانکارانِ عمرانیِ شهرداری که تمایل به شرکت در پروژه هایppp داشته اند. بر اساس روش کوکران، حجم نمونه گیری ۱۰۴ نمونه برآورد گردید.
نتایج پژوهش: نتایج، با توجه به آزمون تطابق کندال و آزمون فریدمن، گویای آن است که از میان عوامل آمادگی سازمانها برای قوانین و مقرارات بالاترین رتبه را در موفقیت آمیز بودن پروژه های توسعه شهری داشته اند. تدوین راهنماها و منابع اطلاعاتی در این زمینه یکی از اقدامات مؤثر برای ظرفیتسازی و رفع ابهامات و سوءتفاهمهای احتمالی در مورد مشارکت عمومی- خصوصی است.
مقاله ۳ فصلنامه مطالعات مدیریت شهری شماره ۳۲
تحلیل الگوی مدیریت شهری ایران (ساختار، عملکرد و راهبرد) | فرضعلی سالاری سردری؛ اکبر کیانی
مقدمه و هدف پژوهش: مدیریت شهری یک فرایند است که در مجموع به یک نظام تصمیم گیری منجر خواهد شد، میزان موفقیت و یا عدم موفقیت مدیریت شهری بستگی به قدرت، مشروعیت و ساختار حقوقی، اجتماعی و اقتصادی جامعه دارد. نوع مدل مدیریت شهری در دوره های مختلف تاریخی و در مناطق مختلف، بازتابنده نگرش و میزان مشارکت عمومی (رویکرد جمع گرایانه) و قدرت اجرایی مدیریتی است. یکی از گفتمان های مهم در تعیین مدل مدیریتی برتر، تعیین چگونگی اداره شهر و قرارگیری قدرت در دست مدیران شهری است. از سوی دیگر، مدل اداره شهر رابطه نزدیکی با حل یا ایجاد مسائل شهری دارد. در این مقاله ضمن شناخت و بررسی چگونگی، سیر تحول رویکردهای اداره و مدیریت شهری و سیر تحولات سطوح مدیریت شهری ایران در ادوار مختلف و بیان وضعیت موجود، نقاط قوت و ضعف (مزایا و معایب) آنها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.
روش پژوهش: در این پژوهش با استفاده از روشهای توصیفی (مطالعات کتابخانهای)، تحلیل دادههای ثانویه (اسنادی) و تکنیک تحلیل محتوا به بررسی و مقایسه تطبیقی میان رویکرد مدیریت سنتی و جدید شهری از دوره حکومت ماد (۷۸۰ قبل از میلاد) تا دوره جمهوری اسلامی (سال ۱۳۹۵ ه.ش) پرداخته شده است.
یافتهها: یافتههای پژوهش با توجه به تحلیل کارکردها و عملکردهای مدیریت شهری در ایران و اینکه نظام مدیریت شهری کشور در حکومتهای مختلف تحت تأثیر برنامهریزی و مدیریت متمرکز (سازماندهی تمرکزگرا) بوده و تجزیه و تحلیل عناصر تأثیرگذار مدیریت شهری کشور در دوران کنونی در سطوح کلان، منطقهای و ناحیهای/محلی و تغییرات سطوح مدیریت شهری در طول زمان بیانگر وجود موازیکاری در امر تصمیمگیری و برنامهریزی است.
نتیجه گیری: سیر تاریخی روندها و گرایشهای حاکم بر ویژگی های شکلی و محتوایی مدیریت شهری در ادوار مختلف، نمایانگر نوعی تکامل شکلی، مفهومی، محتوایی و عملکردی مدیریت ها میباشد؛ به گونهای که از برداشتها و باورهای تک ساختی و تک ساحتی رو به سـوی برداشتها و بـاورهـای چند ساختی و چند ساحتی (مدیریت مشارکتی و بهره گیری از خرد جمعی، پاسخ گویی و شفاف سازی) هدایت شـده اسـت. نظام اداره امور شهر در طی صد سال گذشته از وظایف اصلی مدیریت شهری به جهت نداشتن منابع درآمدی پایدار، ضعف نهادهای مدنی و محلی و نداشتن جایگاه تعریف شده تشکیلاتی در سلسله مراتب تشکیلاتی کشور، عدم مشارکت در برنامه ریزی به واسطه ماهیت برنامه ریزی متمرکز و از بالا به پایین باز مانده و بیشتر به امور بر زمین مانده شهر پرداخته اند. بنابراین، توسعه وظایف و اختیارات شهرداریها همراه با تمرکززدایی و توسعه مدیریت یکپارچه شهری ضروری میباشد.
روش پژوهش: در این پژوهش با استفاده از روشهای توصیفی (مطالعات کتابخانهای)، تحلیل دادههای ثانویه (اسنادی) و تکنیک تحلیل محتوا به بررسی و مقایسه تطبیقی میان رویکرد مدیریت سنتی و جدید شهری از دوره حکومت ماد (۷۸۰ قبل از میلاد) تا دوره جمهوری اسلامی (سال ۱۳۹۵ ه.ش) پرداخته شده است.
یافتهها: یافتههای پژوهش با توجه به تحلیل کارکردها و عملکردهای مدیریت شهری در ایران و اینکه نظام مدیریت شهری کشور در حکومتهای مختلف تحت تأثیر برنامهریزی و مدیریت متمرکز (سازماندهی تمرکزگرا) بوده و تجزیه و تحلیل عناصر تأثیرگذار مدیریت شهری کشور در دوران کنونی در سطوح کلان، منطقهای و ناحیهای/محلی و تغییرات سطوح مدیریت شهری در طول زمان بیانگر وجود موازیکاری در امر تصمیمگیری و برنامهریزی است.
نتیجه گیری: سیر تاریخی روندها و گرایشهای حاکم بر ویژگی های شکلی و محتوایی مدیریت شهری در ادوار مختلف، نمایانگر نوعی تکامل شکلی، مفهومی، محتوایی و عملکردی مدیریت ها میباشد؛ به گونهای که از برداشتها و باورهای تک ساختی و تک ساحتی رو به سـوی برداشتها و بـاورهـای چند ساختی و چند ساحتی (مدیریت مشارکتی و بهره گیری از خرد جمعی، پاسخ گویی و شفاف سازی) هدایت شـده اسـت. نظام اداره امور شهر در طی صد سال گذشته از وظایف اصلی مدیریت شهری به جهت نداشتن منابع درآمدی پایدار، ضعف نهادهای مدنی و محلی و نداشتن جایگاه تعریف شده تشکیلاتی در سلسله مراتب تشکیلاتی کشور، عدم مشارکت در برنامه ریزی به واسطه ماهیت برنامه ریزی متمرکز و از بالا به پایین باز مانده و بیشتر به امور بر زمین مانده شهر پرداخته اند. بنابراین، توسعه وظایف و اختیارات شهرداریها همراه با تمرکززدایی و توسعه مدیریت یکپارچه شهری ضروری میباشد.
مقاله ۴ فصلنامه مطالعات مدیریت شهری شماره ۳۲
تحلیل الزامات نهادی جهت تحقق برنامهریزی ارتباطی در تهران | مریم مخبری؛ پروین پرتوی
مقدمه و هدف پژوهش: برنامهریزی ارتباطی از نظریات مطرح دهه ۱۹۹۰ میلادی قلمداد میشود که مورد توجه وسیع برنامه ریزان قرار گرفت. با توجه به اهمیت این نظریه، این پژوهش با هدف شناسایی زمینههای اجرایی و نهادی جهت عملی کردن برنامهریزی ارتباطی در تهران تهیه شده است.
روش پژوهش: جهت دستیابی به هدف تحقیق، رویکرد مکمل نهادگرایی استفاده شده و با تلفیق دو دیدگاه نهادگرایی و برنامهریزی ارتباطی، چارچوب تحقیق طراحی شده است. این تحقیق با استفاده با بررسی توصیفی-تبیینی اطلاعات موجود، به بررسی و تحلیل نظام برنامهریزی شهری تهران و ارائه پیشنهادات میپردازد.
یافته ها: یافتهها نشانگر این است که نبود هماهنگی و همکاری بین بخشی در نهادهای ذی ربط، ناهمخوانی و تداخل قوانین و مقررات شهری دررابطه با وظایف نهادها، عدم تعریف نقش میانجی گر و تسهیل گر برای برنامه ریز، ضعف مشارکت مردمی و نقش کمرنگ سازمانهای مردم نهاد و فقدان سیستم آموزشی فراگیر و فرهنگ سازی ضعیف از مهمترین مشکلات در نظام برنامهریزی تهران هستند.
نتیجه گیری: نظام برنامهریزی تهران برای انطباق با برنامهریزی ارتباطی نیاز به انجام اقدامات در چهار بعد اصلی یعنی تعریف وظایف جدید برای برنامه ریز، فراهم آوردن الزامات داخلی نهادهای رسمی و نهادهای غیررسمی و ایجاد همکاری بین کلیه نهادهای ذی ربط برنامهریزی دارد.
روش پژوهش: جهت دستیابی به هدف تحقیق، رویکرد مکمل نهادگرایی استفاده شده و با تلفیق دو دیدگاه نهادگرایی و برنامهریزی ارتباطی، چارچوب تحقیق طراحی شده است. این تحقیق با استفاده با بررسی توصیفی-تبیینی اطلاعات موجود، به بررسی و تحلیل نظام برنامهریزی شهری تهران و ارائه پیشنهادات میپردازد.
یافته ها: یافتهها نشانگر این است که نبود هماهنگی و همکاری بین بخشی در نهادهای ذی ربط، ناهمخوانی و تداخل قوانین و مقررات شهری دررابطه با وظایف نهادها، عدم تعریف نقش میانجی گر و تسهیل گر برای برنامه ریز، ضعف مشارکت مردمی و نقش کمرنگ سازمانهای مردم نهاد و فقدان سیستم آموزشی فراگیر و فرهنگ سازی ضعیف از مهمترین مشکلات در نظام برنامهریزی تهران هستند.
نتیجه گیری: نظام برنامهریزی تهران برای انطباق با برنامهریزی ارتباطی نیاز به انجام اقدامات در چهار بعد اصلی یعنی تعریف وظایف جدید برای برنامه ریز، فراهم آوردن الزامات داخلی نهادهای رسمی و نهادهای غیررسمی و ایجاد همکاری بین کلیه نهادهای ذی ربط برنامهریزی دارد.
مقاله ۵ فصلنامه مطالعات مدیریت شهری شماره ۳۲
تحلیل نابرابریهای بین نواحی شهری بر اساس شاخصهای اجتماعی، اقتصادی و کالبدی با استفاده از مدلهای کمی و آمار فضایی (نمونه موردی: شهر مهاباد) | مصطفی میرآبادی؛ ازیتا رجبی؛ مسعود مهدوی حاجیلویی
مقدمه و هدف پژوهش: توجه به جنبههای ساختار فضایی شهر از حیث برخورداری از شاخصهای مختلف بسیار ضروری است زیرا ساختار فضایی شهر دارای سیستمی منسجمی است که از اجزا و عناصر گوناگون تشکیل شده است که ناپایداری هر کدام از این عناصر، بر کل مجموعه و ساختار شهری تاثیرگذار است. بر این اساس هدف پژوهش حاضر، سنجش عدالت فضایی و الگوی توزیع شاخصهای فضایی و مشخص کردن میزان تمرکز در شاخصهای مذکور است.
روش پژوهش: روش تحقیق حاضر توصیفی- تحلیلی است. در این پژوهش با بکارگیری شاخصهای جمعیتی- اجتماعی، اقتصادی و کالبدی و همچنین مدل ویکور، مدل تحلیل خوشه ای، ضریب جینی و ضریب موران به رتبه بندی و سطح بندی نواحی شهری و همچنین سنجش میزان تمرکز و خودهمبستگی فضایی در شهر مهاباد در سال ۱۳۹۴ پرداخته شده است.
یافتهها: یافتههای حاصل از مدل و یکور نشان داد که در مجموع بیشتر نواحی شهری مهاباد با توسعه نیافتگی یا توسعه نه چندان مطلوب روبرو هستند. در ادامه با استفاده از ضریب جینی و ضریب موران مشخص شد که در شاخصهای تاسیسات و خدماتی شهری بیشترین تمرکز را شاهد هستیم به طوریکه این تمرکز با خود همبستگی فضایی چندانی روبرو نیست زیرا در بیشتر موارد توزیع شاخصها تنها در یک ناحیه خاص متمرکز بوده نه در چند ناحیه مجاور.
نتیجه گیری: مشخص شد که در بیشتر موارد کانونهای برخودار در شمال و شمال غربی شهر و کانونهای محروم در جنوب شهر مهاباد مشاهده میشوند؛ لذا توجه به کاهش نابرابریها و حرکت به سوی توسعه متوازن در زمینه تاسیسات و خدمات شهری باید در اولویت برنامه ریزی و مدیریت شهری قرار بگیرد.
روش پژوهش: روش تحقیق حاضر توصیفی- تحلیلی است. در این پژوهش با بکارگیری شاخصهای جمعیتی- اجتماعی، اقتصادی و کالبدی و همچنین مدل ویکور، مدل تحلیل خوشه ای، ضریب جینی و ضریب موران به رتبه بندی و سطح بندی نواحی شهری و همچنین سنجش میزان تمرکز و خودهمبستگی فضایی در شهر مهاباد در سال ۱۳۹۴ پرداخته شده است.
یافتهها: یافتههای حاصل از مدل و یکور نشان داد که در مجموع بیشتر نواحی شهری مهاباد با توسعه نیافتگی یا توسعه نه چندان مطلوب روبرو هستند. در ادامه با استفاده از ضریب جینی و ضریب موران مشخص شد که در شاخصهای تاسیسات و خدماتی شهری بیشترین تمرکز را شاهد هستیم به طوریکه این تمرکز با خود همبستگی فضایی چندانی روبرو نیست زیرا در بیشتر موارد توزیع شاخصها تنها در یک ناحیه خاص متمرکز بوده نه در چند ناحیه مجاور.
نتیجه گیری: مشخص شد که در بیشتر موارد کانونهای برخودار در شمال و شمال غربی شهر و کانونهای محروم در جنوب شهر مهاباد مشاهده میشوند؛ لذا توجه به کاهش نابرابریها و حرکت به سوی توسعه متوازن در زمینه تاسیسات و خدمات شهری باید در اولویت برنامه ریزی و مدیریت شهری قرار بگیرد.
مقاله ۶ فصلنامه مطالعات مدیریت شهری شماره ۳۲
بررسی مولفههای تاب آوری شهری با تاکید بر سوانح طبیعی (زلزله)(نمونه موردی منطقه ۱۶ تهران) | هانیه توکلی؛ احمد خادم الحسینی؛ ایرج خسروی حاجی وند
مقدمه و هدف پژوهش: شهر تهران با توجه به قرار گیری بر روی گسلهای فعال همواره درمعرض خطر زلزله میباشد از طرف دیگر قابلیت ظهور سوانح، ناشی از عوامل خطرآفرین اجتماعی- اقتصادی – کالبدی مانند: تمرکز زیاد جمعیت در آن، ضعف سازههای کالبدی، تطابق ضعیف خدمات عمومی و مسکن و… را نیز بیشتر از سایر شهرهای کشور دارا است که در اثر ادغام سوانح ناشی از عوامل خطر آفرین طبیعی و اجتماعی – از سوی دیگر، کالبدی – اقتصادی، قابلیت بروز فجایع عظیمی را دارد,همانطور که مشهود است شهرها سیستمهای پیچیدهای هستند که به طور دایم در معرض تعاملات مختلف میباشد. برای اینکه مجموعهای عظیم چون شهر با پیچیدگیهای خاص خود کارآمد و تاب آور شود نیاز به تبیین اصولی است که مسیر دستیابی به این آرمان را روشن گرداند. هدف از تحقیق حاضر بررسی مولفههای تاب آوری شهری با تاکید بر سوانح طبیعی (زلزله) در منطقه ۱۶ تهران است.
روش پژوهش: روش تحقیق در این پژوهش توصیفی _ تحلیلی ومبتنی بر مطالعات اسنادی-کتابخانهای است.
یافتهها: استفاده از پرسشنامه, وتعیین حجم کل نمونه از روش کوکران و فرمول تعیین حجم نمونهگیری ساده تصادفی است، ۲۰۰ پرسشنامه براساس طیف پنج گزینهای لیکرت ونرم افزارSPSS، آزمون تی تست مورد تجزیه و تحلیل قرار میگیرند.
نتیجه گیری: حاصل نشان میدهد که مولفههای تاب آوری شهری در سطح اقتصادی (نقش ارائه خدمات زیرساختی و افزایش انگیزه برای مقاوم سازی مسکن با میانگین ۳.۳۹مناسبترین و اعتقاد به برنامه ریزی برای کاستن تأثیرات مخرب زلزله با اولویت افزایش درآمدهای مردم با میانگین ۱.۹۲ نامناسب ترین مولفههای اقتصادی هستند.) سطح اجتماعی (میزان شرکت در دورههای آموزشی برای مقابله با آسیبهای ناشی از زلزله و کاهش تأثیرات زیا نبار آن با میانگین ۳.۳۸مناسب ترین و انتقال تجارب خود در زمینه کاهش تأثیرات مخرب زلزله با میانگین ۱.۷۳ نامناسب ترین سطح اجتماعی واقع شده است.سطح کالبدی-محیطی (افزایش خسارات ناشی از فقدان سیستم هشدار قبل از مخاطره و اطلا ع رسانی قبلی و سیستمهای تخلیه با میانگین ۳.۶۴ مناسب ترین و میزان اعتماد از مسکن خود به دلیل مشاوره با معماران محلی و مهندسان مشاور بامیانگین۲.۰۱۶ نامناسب ترین سطح کالبدی-محیطی قرار گرفته اند.
روش پژوهش: روش تحقیق در این پژوهش توصیفی _ تحلیلی ومبتنی بر مطالعات اسنادی-کتابخانهای است.
یافتهها: استفاده از پرسشنامه, وتعیین حجم کل نمونه از روش کوکران و فرمول تعیین حجم نمونهگیری ساده تصادفی است، ۲۰۰ پرسشنامه براساس طیف پنج گزینهای لیکرت ونرم افزارSPSS، آزمون تی تست مورد تجزیه و تحلیل قرار میگیرند.
نتیجه گیری: حاصل نشان میدهد که مولفههای تاب آوری شهری در سطح اقتصادی (نقش ارائه خدمات زیرساختی و افزایش انگیزه برای مقاوم سازی مسکن با میانگین ۳.۳۹مناسبترین و اعتقاد به برنامه ریزی برای کاستن تأثیرات مخرب زلزله با اولویت افزایش درآمدهای مردم با میانگین ۱.۹۲ نامناسب ترین مولفههای اقتصادی هستند.) سطح اجتماعی (میزان شرکت در دورههای آموزشی برای مقابله با آسیبهای ناشی از زلزله و کاهش تأثیرات زیا نبار آن با میانگین ۳.۳۸مناسب ترین و انتقال تجارب خود در زمینه کاهش تأثیرات مخرب زلزله با میانگین ۱.۷۳ نامناسب ترین سطح اجتماعی واقع شده است.سطح کالبدی-محیطی (افزایش خسارات ناشی از فقدان سیستم هشدار قبل از مخاطره و اطلا ع رسانی قبلی و سیستمهای تخلیه با میانگین ۳.۶۴ مناسب ترین و میزان اعتماد از مسکن خود به دلیل مشاوره با معماران محلی و مهندسان مشاور بامیانگین۲.۰۱۶ نامناسب ترین سطح کالبدی-محیطی قرار گرفته اند.
مقاله ۷ فصلنامه مطالعات مدیریت شهری شماره ۳۲
تحلیل جایگاه شهرهای جدید در نظام فضایی کلانشهر تهران | حسین علیپور؛ نوبخت سبحانی
شهرهای جدید پس از جنگ جهانی دوم الگویی برای کمک به حل مشکلات اجتماعی، اقتصادی و محیطی ناشی از تمرکزگرایی شهرهای بزرگ بودند. این شهرهای جدید در جهت حل مشکلات مذکور و همچنین جذب سرریز جمعیتی در حوزه این شهرها مکانیابی و احداث شدند. بدین ترتیب، این الگو در بسیاری از کشورهای دنیا مورد توجه بوده و در کشور ایران هم قبل از سال ۱۳۵۷ با هدف تأمین مسکن شاغلان بخش صنعت و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، عمدتاً به منظور جذب سرریز جمعیت مادرشهرها مورد توجه بوده است.پژوهش حاضر به منظور تحلیل جایگاه شهرهای جدید در نظام فضایی کلانشهر تهران تدوین شده است.روش بکار گرفته شده در این تحقیق، توصیفی-تحلیلی بوده است. یافتهها حاکی از آن است که مکانیابی وایجاد شهرهای جدید در ایران به خصوص در پیرامون کلانشهر تهران نتوانسته به اهداف مورد انتظار مانند منافع حاصل از شهرهای جدید از بعد اقتصادی و زیست محیطی، جایگاه آنها در نظام فضایی منطقه شهری تهران، کاهش جذابیت اقتصادی و معیشتی کلانشهرتهران دست یابد. همچنین در میان شهرهای جدید پیرامون تهران تنها شهر جدید اندیشه به دلیل قرار داشتن در ناحیه ایی که دارای پتانسیلهای بالقوه و بالفعل اقتصادی، سابقه شهرگرایی، قرارگیری در کانون فعالیت واشتغال ودارای جذابیت کافی برای سرمایهگذاری بخشهای تعاونی(شرکتهای تعاونی مسکن ادارات) و بخش خصوصی و تقریباً موفق بوده وتوانسته به اهداف کمی جمعیتی واقتصادی پیش بینی شده برای این شهر دست یابد.