کرونا ، نابرابری‌های خانه‌سازی را هویدا کرد
کرونا ، نابرابری‌های خانه‌سازی را هویدا کرد
برخی از معماران اهل نیویورک معتقد هستند که گسترش ویروس کرونا و تغییر سبک زندگی مردم، از نابرابری خانه‌سازی در شهر نیویورک رونمایی کرده است.
به گزارش آرکاو به نقل از سرویس ترجمه ایمنا، پس از انتشار ویروس کرونا علاوه بر اینکه دولت‌ها محدودیت‌های زیادی را بر مردم اعمال کردند، خود مردم نیز تلاش کرده‌اند از طریق تغییر سبک زندگی در پیشگیری از ابتلا به کووید-۱۹ گامی بردارند. خود جدا سازی از جمله مهم‌ترین اقداماتی است که مردم برای مهار ویروس کرونا در پیش گرفته‌اند؛ خانواده‌ها اغلب در فضاهای داخلی خانه‌های خود گرد هم می‌آیند و تلاش می‌کنند تا جایی که ممکن است از بیرون رفتن خودداری کنند. با این شرایط، نیاز به فضاهای خصوصی بیرونی نظیر بالکن‌ها برای تنفس هوای تازه بیش از پیش احساس می‌شود.
در چنین شرایطی است که نابرابری خانه‌سازی در کلانشهر نیویورک خود را به تصویر می‌کشد؛ بسیاری از خانه‌ها به طور کلی از داشتن فضاهای خصوصی بیرونی محروم است که از نظر بسیاری از معماران نیویورکی این مسئله باید پس از پایان بحران کرونا به طور جدی مورد بررسی قرار گیرد.
ویروس کرونا از نیازمندی‌ها و نابرابری‌های خانه‌سازی رونمایی می‌کند
نیاز به فضای بیرونی در خانه‌ها، به خصوص برای افراد کم درآمد جامعه، بیش از پیش توسط ویروس کرونا آشکار شد که از نظر محققان این مسئله باید به دقت مورد بررسی قرار گیرد. در حال حاضر بیش از ۴۰۰ هزار نفر از مردم نیویورک در مجتمع‌های مسکونی زندگی می‌کنند و هیچ یک از آن‌ها به فضای باز دسترسی ندارند.
بدیهی است که بالکن‌ها علاوه بر اینکه فضاهایی برای تنفس هوای پاک بشمار می‌رود، همانند یک عایق نیز از پوسیده شدن زودهنگام نماهای آجری ساختمان‌ها خودداری می‌کند. علاوه بر این، وجود یک فضای باز باعث هدایت نور طبیعی و هوا به داخل ساختمان می‌شود و نیاز ساختمان به مصرف انرژی شهری را تا حد قابل توجهی کاهش می‌دهد.
ویروس کرونا شرایطی رابه وجود آورده است تا معماران را از نقص‌های توسعه هنر خود آگاه کند
مشکل معماری در کلانشهر نیویورک تنها به مجتمع‌های مسکونی ختم نمی‌شود؛ بیش از ۸۰ در صد از جمعیت این شهر که در خانه‌هایی با بیش از پنج واحد مسکونی زندگی می‌کنند، از داشتن ایوان، بالکن، حیاط یا حتی سکویی کوچک محروم هستند.
معماران در ساخت این خانه‌ها ایجاد فضاهای باز بیرونی را نادیده گرفته‌اند و تنها به ساخت خانه‌هایی کوچک با بیشترین فضای داخلی برای گنجاندن جمعیت زیادی در مجتمع‌ها اکتفا کرده‌اند. ویروس کرونا این گونه نواقص در معماری را آشکار کرده است؛ مردم در زمان قرنطینه و ماندن در خانه بیش از پیش کمبود این فضاها را احساس کرده‌اند و این می‌تواند معماران را به طراحی خانه‌هایی با تراس‌های کاربردی در آینده سوق دهد.
زمان آن رسیده است که به بهترین نمونه‌های معماری ساختمانی در طول تاریخ توجه بیشتری شود
در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ خانه‌ها به گونه‌ای ساخته می‌شد که در آن‌ها امکان برقراری تعامل اجتماعی در فضاهای باز بیرونی وجود داشت. اما پس از آن، خانه‌ها شکل آسمان‌خراش‌هایی را به خود گرفته است که انزوای ساکنان در آن‌ها موج می‌زند.
راهرو و پلکان این برج‌های بلند به گونه‌ای است که امکان تجمع و برقراری ارتباط با همسایه‌ها در آن‌ها وجود ندارد. در نتیجه نبود بالکن و فضای باز تنها مشکل خانه‌های امروزی نیست؛ معماران پس از پایان بحران کرونا باید خانه‌هایی طراحی کنند تا زمینه صمیمت بین همسایه‌ها را افزایش دهند.
بحران کرونا، نابرابری‌های فضایی بین ساکنان مختلف شهر نیویورک را به تصویر می‌کشد
بعضی از ساکنان آپارتمان‌ها در کلانشهر نیویورک به دلیل کمبود فضا تلاش کرده‌اند از فضاهای بیرون از خانه‌های خود نظیر پلکان‌های فرار، پشت‌بام‌ها و فضاهای خالی مقابل خانه‌ها بیشترین بهره را ببرند. این در حالی است که در این آپارتمان‌ها فضای کافی اینچنینی برای استفاده سایر ساکنان نیست؛ در واقع فضاهای بیرون از خانه را برخی از ساکنان اشغال می‌کنند و سایرین بی‌بهره می‌مانند.
در وضعیت گسترش ویروس کرونا نیز برخی از ساکنان از فضای بیرونی خانه‌های خود به عنوان مکانی برای انجام دور کاری‌های خود استفاده می‌کنند. بنابراین، معماران برای طراحی خانه‌هایی بهتر و ایجاد فضاهایی برابر برای ساکنان باید راه‌حل‌هایی خلاقانه ارائه دهند تا درنتیجه هر خانه به یک فضای هرچند کوچک برای انجام دورکاری دسترسی داشته باشد.
